حیران

چه در دل من چه در سر تو من از تو رسیدم به باور تو ..... هعى...دلم گرفته!دلم از خودم گرفته!از اینکه تکلیفم با دام معلوم نیست...!!!حقیقتا این دیگه چه صیغه ایه! که هر کى میاد تو زندگى من اجازه دادم یه اثر انگشتى روش بذاره...این چه وضعیت بدیه که من بهش گرفتار شدم!چرا با رفتن میم من این شکلى شدم...خواستم حیران...

از من گریختى چونان قاصدکى که از  آسمان خویش  بگریزد من اما اینجا  با آشناترین  حالت تنم  به راهت  نشسته ام ** در میان این سراسیمگىِ شهر  هجرت پرستویی شاید آغوش مرا به متنِ  عشق بگشاید ............ تا حالا بالاى میدون ولیعصر رفتید!از اونجا پاهاتون رو اویزون کنید پایین و بنشینید به سراسیمگى مردم نگاه حیران...

نمیدونم چرا این عنوان اومد تو ذهنم! بنماى رخ... مگه تو هم دیوونه نبودى؟ مگه تابستون نیست؟!مگه نه که تابستون میتونه از پاییز هم دلگیر تر باشه؟! ....... ولى من الان چه جورى ام؟!الان وارسته ام...یکى یکى مجبور شدم تکلیفم رو با همه مشخص کنم!سخت هم هست و اسون نیست!اما منم انگار دل سخت شدم!منطقم کار میکنه حیران...

رها کنیم اقا!

میگن اگر صد بار توبه شکستى باز آ!

بنده تصمیم دارم یهو گوش این دوستمونو بگیرم بندازم از زندگیم بیرون...

مگه میم نبود؟

مگه عاشق اون نبودم؟از اون که سخت تر نیست دیگه...

دفعه ى بعدى وقتى مینویسم که على رو قاطعانه از زندگیم انداخته باشم بیرون..

یادم باشه

ارزشمن بیشتر از این حرف هاست!

تاریخ ارسال: یکشنبه 4 تیر 1396 ساعت 20:47

حیران...

گاهى فکر میکنم کاشکى اتفاق ها زمان هاى دیگه اى مى افتادند...زودتر یا دیرتر

ولى نمیدوونم که...که زودتر یا دیرتر چه حسی رو با خودش همراه میتونست داشته باشه...

تاریخ ارسال: دوشنبه 5 تیر 1396 ساعت 01:17

حیران...